Die ochtend aan de ontbijttafel

Op zaterdagochtend werd ik gewekt door twee kindergezichtjes. Lotte en Sarah keken me aan alsof ik een nooit eerder gezien iets was. Pas toen ik zelf glimlachte, glimlachte Sarah uitbundig terug. Ze sprak nog geen woorden, maar haar ogen spraken echter boekdelen. Lotte verpinkte niet. Ik weet dat het ongepast is om je negatief uit te laten over kleine kinderen, maar dit geval was een klein teefje dat, als het niet correct werd geleid, zou uitgroeien tot een bitch van formaat.
Fred was al verdwenen, en misschien was dat gezien zijn schaars kledingsgebruik wel een geluk. Ik wreef m’n ogen even heel kort uit, waarna ik het hoofd van Lotte gebruikte om rechtop te komen. De bank waar ik die nacht op had geslapen had m’n botten duidelijk ingedeukt. Ik maakte met een kleine wuifbeweging van m’n hand duidelijk dat de kinderen beter andere oorden opzochten en ging zelf naar binnen.Ik liep recht naar de keuken, de weg kende ik al, en ik vond er de drie musketiers aan het ontbijt. Dirk keek op en keek meteen terug naar z’n bord. Fred wierp me een knipoog toe en Mary werd op slag bloedrood en verslikte zich in haar ongedesemde brood met tahinbeleg.
Mary was al jaren mijn goeie vriendin, en iedereen weet dat we ooit zo close waren dat schunnige en vernederende woorden ons naar het hoofd werden geslingerd. Ik had haar leren kennen toen ze in de lagere school arriveerde. We zaten in het derde leerjaar toen we halfweg het jaar te horen kregen dat er een nieuw meisje bij ons in de klas kwam. Haar vader had een behoorlijk belangrijke functie in de nabijgelegen fabriek en werd vanuit Engeland overgeplaatst naar ons kleine stadje. Mary sprak geen woord Nederlands, maar nog vooraleer het jaar om was, konden we geen geheime gesprekken meer over haar voeren als ze in de buurt was. Ze was intelligent en grappig, en bovenal zeer mooi. Wanneer wij samen op stap gingen, gingen we gegarandeerd elk onze eigen weg met een vers gevangen vis, maar dat was natuurlijk wel een paar jaar later. Sindsdien zijn we onafscheidelijk geweest, met uitzondering van het Noah-debacle en de laatste jaren toen ze met Dirk was verhuisd naar P.
Ze keek me van onder haar wimpers aan, die ochtend aan de ontbijttafel. Ik ging zitten en had me voorgenomen te doen alsof er niets gebeurd was. Ik begon over haar mooie boerderij en over de schatten van kinderen die ze had. Liegen was nooit zo moeilijk voor mij geweest, vooral niet als ik wist waar ik naar toe wou. En nu wou ik Mary laten kruipen. Zij zei echter niks, en van Dirk kon ik al helemaal geen zinnig antwoord verwachten. Mijn hoop was op Fred gericht en hij pikte er op in. Hij beaamde wat ik zei en vertelde meteen dat de zomers in P. verrukkelijk zijn, dat even verderop een prachtig riviertje liep, en dat de mensen uit het dorp uit peperkoek leken gesneden. Ik zag hoe Mary de situatie aan het aftasten was. De conversatie liep echter vast. Even heel snel nagedacht en ik vond het een goed idee om over mij te vertellen. Ik begon te vertellen hoe ik de laatste tijd vaak bezig was met schilderen, poëzie en tuinieren, dat ik me graag en vrijwillig bezighield met een opvangtehuis voor zwangere katjes, en dat ik ook veel reisde, op zoek naar antwoorden die ik toch nooit zou vinden, maar zo bleef ik bezig en zag ik een stukje van de wereld. Ik vertelde over de reis naar Dublin, waar ik een oudtante ging opzoeken, over de citytrip naar Istanbul, waar ik de geschiedenis van de laatste sultan ging exploreren, en ik vertelde hen over de twee maanden die ik in Moskou doorbracht. Ik was nog maar net dat verhaal begonnen, of Dirk begint daar nu toch te wenen. Een volwassen man die als een klein kind zit te schudden en te snikken en er duidelijk geen einde aan ziet komen. Ik voelde me bijna schuldig, maar ik heb geen last van dat begrip, dus at ik verder. Mary keek overal behalve naar Dirk en Fred zat te grinniken. Uiteindelijk sprong hij recht en liep hij de trap naar boven op. Ik mompelde nog even toen hij tegen de deurpost liep en even later hoorden we hem de trap afsukkelen. Wat Mary ooit in die gast gezien heeft, weet ik nog altijd niet.