Surreëel tafereel

Mijn valiezen zijn uitgepakt, de wasmachine draait op volle toeren, en de post is gesorteerd. Alleen rekeningen, ‘k was beter weggebleven. Ondertussen heb ik ook al boodschappen gedaan, want ik had niets meer in huis. En ik snakte naar brol, niet het biologisch veganistisch super-de-luxe yin en yang macrobiotische voer dat ik ten huize Mary kreeg. Tasty as it may be, your taste leaves you after two days. Nu, de anderhalve week bij Mary dus. Ik werd meteen in haar vreemde wereld gegooid toen ik arriveerde.
Ik arriveerde laat, te laat eigenlijk. De afspraak was dat ik ten laatste om 20.00 zou arriveren, en als dat niet zou lukken dan zou ik pas de zaterdag aankomen. De trein had al vertraging omdat één of andere ziekelijk in liefdesverdriet verdrinkende boerenzoon zichzelf en zijn lievelingsvarken voor de trein had gegooid. Omdat zowel de zoon en het varken verschillende botten hadden gebroken kon de trein niet meteen vertrekken waarop we allen getuige waren van hoe eerst het varken en daarna de zoon met een heftruck van de sporen waren gelicht. Ik arriveerde in het eindstation om 19.30 waardoor ik net de bus naar P., het dorpje waar Mary woont, miste. Ik moest bijgevolg een uur wachten op de volgende waardoor ik pas om 21.00 van de bus stapte. Nog een klein half uur wandelen en zoeken, en uiteindelijk kwam ik aan bij haar mooie boerderij. Het licht scheen door één van de vensters en ik hoorde een gekwelde zanger en een ontstemde piano. De voordeur stond open, maar toch belde ik aan. Niemand kwam echter aan de deur, waardoor ik een tweede keer aanbelde. Nog steeds geen antwoord, dus waagde ik het er op en ging de hall binnen. Ik volgde het licht en kwam uiteindelijk in de keuken aan. In het deurgat bleef ik staan, verwonderd en vooral geamuseerd door wat ik zag.
De gekwelde zanger was Dirk, de doofstomme man van Mary. Hij zat met zijn rug naar mij aan een half ineengezakte buffetpiano. En terwijl hij ‘The Witch Of Fauldshope’ op de nog werkende toetsen probeerde te spelen, probeerde hij eveneens aan de hand van de partituur de tekst mee te zingen. Een gekeelde zeehond had er niets aan.Maar dat was bijlange niet het meest vreemde in de kamer. Zowel Mary als Fred liepen elkaar poedelnaakt en geblinddoekt achterna. In rondjes rond de keukentafel zaten beiden in een vreemde dans gevangen. Telkens Fred Mary kon tikken, trok hij éénmaal aan zijn erecte lid. Wanneer Mary hem kon aanraken ging Fred door de knieën en kuste haar kont drie maal als betrof het een gezicht. Ik besloot me muisstil te houden en het tafereel verder gade te slaan.
Wanneer Dirk bij het einde van het lied kwam, draaide hij de partituur en begon een nieuw lied. Na enkele maten herkende ik ‘It's a Long Way to Tipperary’. Fred en Mary vielen nu in elkaars armen en dansten een slow die niets aan de verbeelding overliet. Terwijl ze hun zweterige lijven dichter bij elkaar lieten komen, nam Mary Freds lid en stak het zo diep als kon in haar gulzige vagina. Ik werd er zowaar opgewonden van. Mary ook, want haar borsten, die steeds mijn bewondering hadden gekregen, kwamen voller te staan en tepels die ogen konden uitsteken verschenen als vrolijke kabouters. Fred echter trok zich telkens terug. Eerst dacht ik dat Fred niet wou, even later merkte ik dat het een voorspel zonder gelijke was. Beiden waren het lange lied aan het uitspelen tot Dirk ‘De Vogeltjesdans’ inzette. Mary en Fred vielen op de grond en neukten zichzelf te pletter. Het duurde hoogstens anderhalve minuut vooraleer ze beiden tegelijk klaarkwamen. Hun gegil bij het hoogtepunt ontlokte aan mij een gil en meteen stopte de muziek en het gegil en trokken beiden hun blinddoek af.
Mary sprong als eerste op, wat het gemakkelijkst was omdat zij op Fred zat, en rende naar boven. Dirk rende Mary achterna, maar die was in z’n haast eerst tegen de deurpost gelopen, waarna ik hem even later van de trap hoorde vallen, alles terwijl hij Quasimodogewijs mompelde. Fred stond uiteindelijk ook recht, en kwam naar me toe. Hij kuste me volop op de mond en nodigde me uit om met hem op het terras te gaan zitten, wachtend op Mary en Dirk. We wachtten en wachtten en wachtten, zonder verder een woord te zeggen, en ergens rond middernacht ben ik op Freds schoot in slaap gevallen.